Prishtinë, 6 Gusht, NOA /Bardhyl Selimi - Ditët e para të gushtit, u ndodha në shoqërinë e miqve të mij shkrimtarë kosovarë,
Adem Demaçi, Agim Gjakova e Gani Ratkoceri. Në bisedë e sipër, ra fjala edhe për
shkrimtarin e njohur Sulejman Krasniqi. Ademi shprehu dëshirën ta takonte atë, aq
më tepër se kohët e fundit, Sulejmani nuk ka qenë mirë me shëndet.
Para Vitit të Ri, i
pata telefonuar duke i treguar se pseudoshkencëtari Kapllan Resuli e kishte
përmendur edhe Sulejmanin duke e stigmatizuar për qëndrimin e tij atdhetar.
Ashtu, me zë të mekur dhe i dobët fizikisht ai m’u përgjigj pak a shumë “Bardhyl, mos u merr me ata që i kemi hequr tashmë nga lista e shqiptarëve”.
Sulejmanin e njoh që 40 vjet
“Është shkrimtar që ka shkruar kryesisht për Kosovën”- tha Ademi. -Po- miratova
unë, duke kujtuar romanet “Qielli i përflakur” (1974), “Prijësja e komitëve”(1975),
“Mic Sokoli” (1979), “Besëlidhja shqiptare” (1980), “Pushka top, Bajram Curri”
(1982), “Dardanët’ (1985), “Rrëfimet e majorit” (1993), “Rapsodia e kosovares”
(199) e shumë të tjerë me temë historike.
Lindur në vitin 1937 në fshatin Hocë e Vogël të komunës së Rahovecit, Sulejmani u
shkollua dhe u rrit me ndjenja patriotike dhe dëshirën e madhe për bashkimin e
Kosovës me Shqipërinë. Për këto mendime, në Kosovë atë e burgosën. Në vitin 1958
u arratis për në Shqipëri ku e pritën kampet e punës në jug ku përfundonin shumica e
kosovarëve të ardhur në “atdheun mëmë”. I mësuar me punë të rëndë të vreshtarit, i
riu kosovar u qëndroi provave dhe arriti të regjistrohet student dhe të kryejë studimet
për gjuhë e letërsi shqipe, ndonëse i ofruan fillimisht të bëhej mësues fizkulture.
Talenti i tij letrar shpërtheu shumë shpejt dhe në vitin 1982 doli si shkrimtar në
profesion të lirë.
Siç tregon vetë, zoti Krasniqi zgjodhi të trajtojë temën historike pasi e kuptoi që
vetëm kështu ai mund të mbrohej nga censura e rrepte komuniste, aq më tepër që në
pasaportë i kishin shënuar si vendlindje “Jugosllavinë” aq të urryer nga shqiptarët e
atjeshëm. Ka fituar “Çmimin e Republikës”, është dekoruar me “Urdhërin e Punës”.
Unë u tregova i gatshëm ta shoqëroja Ademin në vizitën që do i bënte shkrimtarit të
shquar. Duke kërkuar banesën e tij në rrugën “Kongresi I Lushnjës”, ku janë bërë
shumë ndërtime, ndeshëm një burrë nga Shtyllasi i Fierit ku Sulejmani ka qenë i
internuar fillimisht. Ai ruante kujtimet më të mira për të, ndonëse s’e kish takuar dot
prej dhjetëra vitesh. Në shtëpi na pritën e shoqja, burrneshë nga Drenica dhe fëmijët,
Derandi, Albana e dy mbesat. Sulejmani qendronte i shtrirë, por sapo na pa, u ngrit
ndenjur dhe donte të na bënte muhabet. Ademi, i përmalluar, e përqafoi dhe i tha:
“Edhe ju keni ndihmuar me veprat tuja në pavarësimin e Kosovës!”.
Ndonëse në këtë gjendje të rëndë shëndetësore, Sulejmani- na thosh Mira, e shoqja, -
herë pas here kërkon t’ia afrojmë Laptopin sepse shkruan ende. Si fakt, ishte edhe
libri i tij, botuar këtë vit, “Rebeli i bajraqeve” sërish me temë nga historia jonë e
fillim-shekullit XX.
b.s/NOA
