Nga Ernesto Galli Della Loggia
Zemërim është në rendin e ditës. Kjo është e gjitha bujë, në të vërtetë, duke qenë se pjesë të rëndësishme të klasave në pushtet të Europës dhe Amerikës, të cila deri pak kohë më dukeshin krejtësisht të qetë në "sistem", tani vijnë për të na thënë, se në qoftë se nuk janë të “zemëruar”, gjithashtu, të paktën ata janë solidarë me cilindo prej tyre. “Zemërimi” është në rendin e ditës dhe është një tjetër manifestim i anti-politikës që rritet, nga eliminimi i përshpejtuar i përvojës së një masë të madhe qytetarësh që nuk din më çdo të thotë politikë dhe çfarë është bota. Në fakt, ata që kërkojnë të kuptojnë se si funksionon shoqëria, dhe gjithashtu ka disa baza ekonomie, dhe për këtë arsye kanë disa ide të asaj që quhet polis (qytet) dhe qeverisje të saj, çfarë është dhe si është e organizuar si një fuqi, nuk është i zemëruar. Propozon diçka, shkon në grevë, bën revolucion, voton për opozitën ose krijon një të tillë: por nuk është zemëruar. Mbi të gjitha, ai nuk qëndron gjithë ditën duke “shpallur zemërimin e tij”. Marksi nuk ishte i zemëruar. Por Robespjeri po, i pëlqente të zemërohej, por ndoshta ka hyrë në histori se ka bërë diçka tjetër. Zemërimi në politikë, kur ajo është autentike, ajo është një reagim i menjëhershëm dhe fillestar. Nëse bëhet e përhershme, nëse bëhet një flamur, pastaj tregon një pamje të thjeshtuar të gjërave kaq: primitive. Është konceptimi se bota duhet të jetë e mirë dhe mund të jetë në qoftë se dikush “për të ardhur keq” shkel rregullat dhe askush nuk e ndalon atë ose mendon për të vënë gjërat në vendin e duhur. Padrejtësia nuk është e mjaftueshme, në fakt, për të ngjallur indinjatën; është pandëshkushmëria e fajtorëve, të perceptuar ose real. Indinjatën - e sheh dhe e ndjen mirë në trazirat e sotme - është gjithmonë një ankesë për paturpësitë e mbetura pa u ndëshkuar. Ajo është e animuar nga ky faktor fillor sic tregon e karakteri elementar i mënyrës për të korrigjuar, që sheshi i “indinjuar” propozon për problemet aktuale të botës: borxhi, borxhet? Nuk duhet t’u paguani ato! Një sy për një sy për botën e financave. Pikërisht për këtë anë të papritur radikale (dhe fillore) etike, zemërimi ka sukses sidomos në mesin e të rinjve, por në përgjithësi në një shoqëri si e jona, ku, siç thashë, politika është duke u zhdukur me gjithë kompleksitetin e saj të lodhshëm dhe ku të gjitha shpjegimet e botës të dhëna nga ideologjitë e së kaluarës nuk vlejnë më. Megjithëse do të kemi probleme të tmerrshme, nëse nënvlerësojmë fushën e ndjenjave elementare. Sidomos në qoftë se ata zgjedhin si një armik një armik në vetvete - nga vetë natyra e sa, pavarësisht nga çdo keqbërje – e papëlqyeshme si financa dhe bankat. Është kjo, në jo popullaritetit e saj tradicional që është abstrakte, e paprekshme, e largët, për më shumë paatdhe, e pakuptueshme (nuk ka zhargonin tjetër si ajo e financave, që është e dominuar tërësisht në anglishtja); si duket e pakuptueshme është dhe aftësia magjike e parave të rritet në vetvete. Financa është fytyra e keqe e kapitalizmit industrial. Asgjë si financa e jepet veten mrekullisht duke u bërë një simbol negativ i tërë kapitalizmit , të tërë dimensioni ekonomik, kur ajo nuk është më në gjendje të na japë gjërat e nevojshme të jetës (punën, mbi të gjithë). Por në të vërtetë, siç po ndodh në vitet e fundit kërcënon me ligjet e saj të ashpra zënien e çdo territori social, të bëj shterp dhe të anulojë të gjitha idealet kolektive, çdo projekt, çdo shpresë. Kur ndodh kjo, si tani, ekonomia do të kthehet në një ekonomi asfiksuese: që do të thotë se ajo ë bëhet alfa dhe omega e të gjitha, kufizimi absolut i çdo vendimi. Ka vetëm një pengesë që mund të mbajë larg ekonominë nga të veçantat ekonomike. Ka vetëm një armë për të parandaluar që shoqëritë tona të bëhet degë të bankave (ndoshta të Bankës së Kinës)” por nuk është ajo që arrihet duke u zemëruar dhe aq më duke iu shmangur pagimit të borxheve. Ajo është politika. Në të gjitha shpenzimet, duke diskutuar dhe duke u ndarë, por kjo vetëm mund të na bëjë të dalim nga problemet: kthimin në politikën e madhe. NOA
