Tiranë, 7 Nëntor 2011 NOA/ Alban Daci - Një histori sa e dhimbshme aq edhe tragjike. Edhe pse kanë kaluar tashmë 8 vjet, familja e Albertit ndjehet e vetme dhe pambështetje për të gjetur drejtësinë e merituar! Kush ishte Albert Kolgjegja?
Alberti u lind më 03.05.1973 në Lurë të Dibrës që në hapat e para të fëmijërisë së tij tregoi një zgjuarsi të veçantë natyrore duke marrë rezultate të shkëlqyera në shkollë. Mes mundimeve dhe varfërisë ekonomike që po kalonte jo vetëm familja e tij, por e gjithë zona, arriti të mbaronte po në Lurë me rezultate të shkëlqyera shkollën e mesme. Kishte shumë dëshirë që të fillonte studimet e larta, po për shkak të kushteve ekonomike u detyrua të merrte rrugën e mërgimit. Alberti emigroj drejt Greqisë, ku udhëtoi ditë e natë në këmbë, duke kaluar mes lumenjve dhe maleve të larta, me shpresën se do të gjente një jetë më të mirë në vendin fqinj, që do të kishte një punë të ndershme për të fituar ca lekë që do t’i dërgonte tek familja e tij në Shqipëri.
Alberti, falë vullnetit të tij si dhe këmbënguljes për një jetë më të mirë, të cilën gjithmonë e kishte kërkuar, jo vetëm arriti në vendin fqinj, por me zgjuarsinë e tij natyrore si dhe me sjelljen e tij shembullore u integrua shumë shpejt në jetën shoqërore të Greqisë, duke fituar respekt nga banorët dhe punëdhënësit. Ai filloi të punonte si elektricist, ku falë aftësive të larta profesionale që shprehu në ushtrimin e profesionit ju dha dhe titull "mjeshtër elektriku".
Alberti dhe familja e tij
Alberti kishte marrëdhënie shumë të mirë me gjashtë motrat, por një lidhje më të veçantë shpirtërore kishte më vëllanë Ilrianin, sepse nuk kishin as diferencë të madhe moshe. Babai i Albertit ka punuar si ndihmësmjek, ku ju ka shërbyer me përkushtim banorëve të zonës së tij, sepse ai e respektonte jetën dhe e shikonte atë si gjënë më të shtrenjtë dhe me të bukur që njeriu ka. Nëna e tij është një shtëpiake e përkushtuar.
Lidhja e fortë shpirtëror me Ilirianin bën që të bëj të pamundurën për ta pasur pranë edhe në Greqi, sepse gjithmonë kishin qenë bashkë dhe nuk mund të rrinin pa njëri-tjetrin. Kështu që edhe Iliriani për të dhënë kontributin e tij në familje si dhe dashuria e madhe për të qenë më vëllanë e tij, vendos që të emigroi duke udhëtuar drejt vendit fqinj Greqisë.
Iliriani edhe përse pati ndihmën e Albertit, për shkak të burokracive nuk arriti të siguronte dokumentet e qëndrimit. Prandaj vendosi të lërë Greqinë dhe të udhëtoi drejt Italisë, ku stabilizohet në qytetin e Xhenovës. Këtu fillon të punoi si të gjithë shqiptarët e tjerë në sektorin e ndërtimin, duke punuar me orë të gjata. Ndarja me Albertin nuk ishte e lehtë për të, sepse çdo moment të jetës e kishin përjetuar bashkë, duke i qëndruar pranë njëri-tjetrit jo vetëm shpirtërisht, por edhe fizikisht. Megjithatë, para se Iliriani të largohej, të dy, u zotuan që do të bënin gjithçka për të qenë përsëri dhe gjithmonë bashkë.
Alberti dhe qyteti i Xhenovës
Pasi stabilizohet Iliriani me punë me rregulla në Xhenova, vendos të tërheqë dhe Albertin. Kështu Alberti në vitin 2000 vendos të lërë Greqinë dhe të transferohet në qytetin e Xhenovës në Itali.
Sapo vjen në Xhenova fillon menjëherë të punoi, sepse ishte njeri që gjithmonë e donte punën. Si shqiptarët e tjerë edhe Alberti fillon të punoi në ndërtim, pasi është sektori i vetëm, ku mund të gjendet punë kollaj dhe mund të fitohet mirë dhe me ndershmëri. Hapat e para në Xhenova, nuk ishin të lehta për të, sepse po përballej më një mentalitet të ri dhe të ndryshëm nga ai i Greqisë. Nuk arrin të gjej një punë fikse dhe kështu i duhet shumë herë që të kërkoi punë dhe të ndërroi shpesh sipërmarrësit e punës. Nuk reshti së kërkuari punë derisa pas kërkimeve të shumta dhe të lodhshme arriti të siguroi punë në një sipërmarrje ndërtimi, e cila po rikonstruktonte ndërtesën e muzeut të "Detit" në Xhenova.
8 nëntor 2003, shuhet ëndrra e Albertit
Në një ditë vjeshte me shi ashtu siç kishte bërë çdo ditë, Alberti zgjohet herët në mëngjes për të shkuar në punë, pa e ditur se ajo do të ishte dita e fundit që do të punonte. Pasi pi kafen e mëngjesit me shokët e punës, vesh rrobat e punës dhe ngjitet në skele për të filluar punën. Pa ditur, se pikërisht ato skele do t’i merrnin jetën dhe do i shkatërronin të gjitha ëndrrat që kishte projektuar për të ardhmen e tij dhe të familjes.
Papritur skelet, ku po punonte Alberti, rrëzohen duke e zënë poshtë. Kalon disa orë poshtë hekurishteve të skelës, duke rënkuar nga dhimbja që i kishte gllabëruar trupin dhe shpirtin. Alberti si një piedestal i rinisë shqiptarë që shpresoi dhe luftoi për jetën, në orët e vona të asaj nate te ftohtë, u nda kjo botë e mundimshme, për të cilën kishte dhënë dhe sakrifikuar gjithçka dhe nuk kishte marrë asgjë.
Vdekja e tij ishte lajm i hidhur jo vetëm për familjen dhe të afërmit e tij, por edhe për shokët, për ata që e kishin takuar qoftë edhe një herë, për të gjitha familjet shqiptare, ku bijtë e tyre emigrojnë jashtë në kushte që lenë për të dëshiruar duke sakrifikuar edhe jetën, sepse nuk durojnë dot mjerimin që përjetojnë në vendin e tyre.
Ëndrrat që nuk u realizuan kurrë
Alberti fliste shumë mirë gjuhën angleze, të cilën e kishte studiuar vetë me libra dhe disa herë kishte biseduar me vëllanë e tij Ilirianin se: një ditë do të ktheheshin në Shqipëri për të investuar në ndonjë aktivitet privat ato pak para që i fitonin me lodhje dhe djersë të ndershme. Gjithashtu një ndër qëllimet kryesore të tija ishte që të fillonte dhe të kryente studimet e larta. Arsimin gjithmonë e kishte pasur për zemër, por për arsye ekonomike nuk kishte mundur të shkonte më larg se arsimi i mesëm.
Ai ëndërronte që një ditë të bënte familjen e tij dhe të ishte një baba i devotshëm. Jo shumë kohë para se të ndodhte aksidenti, ku humbi dhe jetën në moshën 30 vjeçare, ishte fejuar.
Të gjitha ëndrrat e tij mbeten të parealizuara, sepse humbi jetën në lulen e rinisë, humbi jetën për shpresën, u sakrifikua për mirëqenien, ra dëshmorë për punën. Alberti, duhet kujtuar, sepse ai simbolizon realitetin e emigracionit shqiptar, dhimbjen e shumë familjeve shqiptare, të cilat kanë humbur njerëzit më të dashur në kulmin e rinisë. Simbolizon tranzicionin shqiptar, i cili me sa duket nuk ka ndërmend të mbarojë.
Alberti, si simbol i emigracionit shqiptar
Alberti, ishte njeri i mirë që kishte marrëdhënie të mira me miqtë dhe shokët e punës, ishte shembull për tu ndjekur nga të gjithë emigrantet. Ai si çdo kush tjetër kishte ëndrra dhe projekte për të ardhmen: ëndërronte që një ditë të kthehej në Shqipëri, të krijonte familje, të kishte fëmijë…me pak fjalë të ishte i lumtur duke bërë një jetë normale. Fatkeqësisht ëndrrat u shuan pikërisht në një ditë me shi duke rindërtuar muzeun e "Detit" në qytetin e Xhenovës. Nga ai moment ky muze është simbol jo vetëm i punëtorëve shqiptare por i jetës njerëzore, ku themelet e tij janë të gjakosura me gjakun e një djaloshi shqiptarë që u sakrifikua për një jetë me të mirë.
Ngjarje tragjike që nuk po gjen drejtësinë e merituar
Vetëm pak ditë më parë, më kontaktojë vëllai i Albertit dhe më tha: “Alban akoma nuk është bërë asgjë për drejtësinë e Albertit. Janë një grup i fortë mafiozësh dhe unë jam i vetëm. Po më humbin shpresa, se drejtësia e Albertit do të shkojë në vend. Nuk di ç’të bëj. Prandaj, po ju them ju që të shkruani diçka për vëllanë tim, i cili tashmë është i harruar si nga institucionet italiane ashtu edhe autoritetet e shtetit shqiptar”. Ngjarja tragjike ku humbi jetën emigranti shqiptar, Alberti, duhet të zbardhët dhe të vihen para ligjit fajtorët dhe përgjegjësit e saj. Kemi të bëjmë me një rast tragjik, ku emigranti i ri humbi jetën në punë. Prandaj, ato që janë fajtor duhet të ndëshkohesh sipas ligjeve në fuqi. Autoritetet e shtetit shqiptar duhet ta ndihmojnë familjen e të ndjerit që humbi jetën në mënyrë tragjike dhe të parakohshme. Është absurde që shteti shqiptar nuk ka bërë asgjë si në planin institucional ashtu edhe për t’i ofruar familjes asistencë juridike. Kjo është situatë e rëndë që pret një zgjidhje të shpejt dhe të drejtë.
a.d/NOA
