Agim Gashi, rapsod dhe këngëtar. Ka lindur më 27.07.1954 në fshatin Okllap, afër Janjevës komuna Lipjan.
Është njohës i mirë i folklorit burimor shqiptar dhe ishte bashkëpuntor i jashtëm i Institutit Albanologjik në Prishtinë. Një ndër aktivistët më të zellshëm të pajtimit të gjaqeve.
Për aktivitetet e tij dhe për këngën që e këndonte me plot guxim, ishte i ndjekur dhe i dënuar politikisht.
Ai ka përjetuar një jetë plot vuajtje nga regjimi serb aq sa nuk përshkruhen, aq sa e plagosën shpirtërisht me vrasjen e djalit të tij 17 vjeçar Ninelin.
Agimi, miku i poetit Ali Podrimja, Azem Shkrelin e ndjerë, me skulptorin Agim Çavderbashen, poeten Lindita Arapi, Adem Gashi, Faruk Tashollin etj.
Jeton i mërguar në Gjermani bashkë me vajzën e tij Azalenë, por me shpirtin e tij në vendlindje. Shtëpia e tij u dogj gjatë luftës duke i shkaktuar një plagë të madhe në shpirt.
Poezia më poshtë, është shkruar nga dora e tij, që nuk rresht kurrë së shkruari edhe pse fatkeqësisht Agim Gashi sot vuan nga një sëmundje tejet e rëndë. Ushqimet me afat të skaduar që merrte tani e disa vite në Kryqin e Kuq ia shkatrruan mëlçinë.
Ai është optimist dhe një njeri me zemër të madhe që asnjëherë nuk ka rreshtur së shkruari për vendin e tij, ashtu siç shprehet dhe një miku i tij:
Jeni ylli i mëngjesit që shndrit në Diasporë.
AH, KANCER QOFSH MALLKUE !
Ah kancer qofsh mallkue
Sa tinzar e me plot hile,
Kur të kafshon s’të lëshon më,
Pabesisht sikur një skile.
Ka sa kohë e jo fort moti
Më ky hy tinzisht n´mëlçi,
Ma ndale vrullin e këngës sime
Më solle të zezën melodi.
Tani as vargjet s’i shkruaj dot
me dhimbjen në trup që kam,
Ma ke ngri dorën dhe fytin
Sa i pa fat në jetë unë jam.
Desha dhe një këngë ta këndoj
Nënës sime që vuan për mua,
O kancer, ti qofsh mallkue
Sa shumë vuajtje më ke shtuar.
Kur ka ndi ajo nënëlokja
Që djalit t´saj në kurbet të zi,
I ka hy në trup kancer sikleti,
Tashmë ajo nuk shef me sy.
Është kërrus e s’mund me ecë
Rrudhat n´ballë iu kanë shtue,
E din nëna se dy zemra
Kurbeti i zi i ka shkrumue.
Tash kurbetit i ndihmon
Edhe kancerit me tradhti,
Kanë hy n´trup të mjeshtërojnë,
Vdekjes sime t’i shtojnë afri.
II
Nuk ka ditë që nëna ime,
Nuk më merr në telefon,
Ah, e mjera sa shumë vuan
Vetëm zani im atë e qetson.
Sa me dridhërim po i shkon zëri:
-Si të kam, o biri im i shtrenjtë
A ka shpresë edhe njëherë
Me të përqafue në këtë vend?
Eja bir edhe njëherë të shifemi
Se shumë jetë nëna nuk ka,
Eja, o bir, pushomi lotët
Se s’mund nëna të vdes pa t´pa.
Durim, moj nënë edhe pak
Do t´ma ndërrojnë mua mëlçinë,
E ta hjekin bashkë me kancerin
Pastaj të vi aty ta gëzoj shtëpinë.
Do të marr në prehrin tim
Si ti mua kur isha fëmi,
S’do të ndahemi më nanë e bir,
Do t´jetojmë bashkë të dy.
Çdo mëngjes, moj nëna ime,
Kam me ti puthë rrudhat e ballit,
E kurbeti përgjithmonë
Do të mbetet kujtim i mallit.
Prit mos vdis, pa ardhë me t´pa
Pashë atë gji që ma ke dhënë,
Pashë thërrimet për rritjen time
Po të lutem, moj e shtrenjta nënë.
Dhe kur përmes telefonit
Nënë e bir ne bisedojmë,
Fare kjartas ndihet rënia
E lotëve tanë që pikojnë.
Një pale lot derdhen në atdhe
E një palë tjerë n´kurbet të zi,
Ah moj nënë, kjo jetë mizore,
Si shkon kështu pa lumturi.
III
Nëna ka një pension t´vogël,
Si të gjithë atje larg në atdhe,
Dërgon të rinjtë tek posta jonë
Për telefon kartelë me i ble.
Të gjitha pra ato para
Për ca ditë i ka harxhue,
Nuk po mundet zemra e nënës
Pa ma ndigjue zërin mue.
S’mund me e ndalë vajin e shkreta
Lotët faqeve rrëke i shkojnë,
-A po përdor bir, ti ato barna
Dhimbjet fort a të mundojnë?
M´dridhet zemra, rrënqethet trupi,
Çfarë përgjigje ti jap nënës,
I them, jo, moj nëna ime
E gënjej si në dritën e hënës.
Prekem shumë, më vjen turp,
Mbi pesëdhjetë vite që kanë kalue,
Se gënjeva kurrë nënën time
Tash kanceri m´ka detyrue.
O kancer, ty të djegtë zjarri
Bashkë me ty dhe kurbetin e zi,
-Mos ke dert, moj nëna ime
Shumë shpejt tek ti do të vi.
Se një Zot që na ka falë,
Ka lënë ndarjen edhe bashkimin,
Pas hidhërimit, Ai ka lënë
Ndoshta për ne edhe gëzimin.
Tash po pres unë i mjeri
Ç’do të ndodhë me jetë, me mue,
A do të kem fatin e lumtur
Edhe njëherë nënën me e takue?!...
